بررسی فاکتور افزایش دوز تومور با حضور نانو ذرات مختلف در براکی-تراپی پروستات به روش مونت کارلو

زمینه و هدف: یکی از راه های درمان پروستات، استفاده از چشمه های براکی تراپی کم انرژی مانند ید-125 است. هدف ما دراین مطالعه، بررسی فاکتور افزایش دوز تومور با حضور نانو ذرات مختلف در براکی تراپی پروستات به روش مونت کارلو و بررسی اثر حضور نانو ذرات بر منحنی های هم دوز در براکی تراپی پروستات می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه، چشمه ی براکی تراپی ید-125 مدل sl-125/sh-125 با استفاده از کدmcnpx مونت کارلو، شبیه سازی-شد. پس از محاسبه و تایید پارامترهای گروه کاری 43 انجمن فیزیک پزشکی آمریکا (tg-43) برای آن، فاکتور افزایش دوز در مقطع مرکزی تومور در اثر حضور مواد جاذب fe2o3، ag،gd ، pt و au به صورت نانو ذره با سه غلظت 7، 18و 30 میلی گرم بر میلی لیتر در تومور به طور جداگانه بررسی شد. یافته ها: مقدار ثابت آهنگ دوزcgyh-1u-1 954/0 به دست آمد. مقدار بیشینه ی فاکتور افزایش دوز در روی مقطع مرکزی در راستای محورx برای ماده های fe2o3، ag،gd ، pt و au، به ترتیب برابر 27/1، 15/1، 14/1، 32/1 و 79/1 می باشد. همچنین دراثر حضور نانوذرات، شکل منحنی هم دوز برای کانتورهای 100 درصد به سمت مرکز تومور و منحنی 50 درصد به سمت خارج تومور متمایل می شوند. فاکتور افزایش دوز با افزایش غلظت و با افزایش عدد اتمی نانو ذرات، نظم خاصی را در افزایش یا کاهش نشان نداد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از شبیه سازی، می توان به این نتیجه رسید که حضور نانو ذرات، باعث افزایش دوز در تومور وکاهش دوز در خارج تومور بر روی منحنی های هم دوز می شود. لذا می توان زمان درمان و اکتیویته را کاهش داد. بنابراین، استفاده ی بالینی از این نانو ذرات به منظور افزایش دوز در براکی تراپی پروستات توصیه می گردد.